بسته به شدت نیرویی که با فشار دست‌ها روی پلک‌ها به چشمتان وارد می‌کنید، میزان نور و روشنایی این امواج متفاوت خواهد بود. هرچه میزان فشار اعمال‌شده بر پشت چشم‌ها بیشتر باشد، این امواج شدت روشنایی بیشتری دارد. اما ممکن است این سوال برایتان مطرح شده باشد که اگر چشم‌هایتان بسته است و هیچ راهی برای عبور نور به داخل چشم‌ها وجود ندارد، تشعشع این امواج ناشی از چیست؟
در حقیقت زمانی می‌توانید برای توجیه آنچه در این شرایط مشاهده می‌کنید به پاسخ قابل قبولی دست یابید که بپذیرید ما هیچ‌گاه نمی‌توانیم خود امواج نور را ببینیم. بلکه آنچه می‌بینیم نتیجه و برآیند تحریک سلول‌های بینایی در شبکیه است. این سلول‌ها ـ یعنی سلول‌های بینایی ـ نسبت به نور بسیار حساس است و زمانی که چشم روی امواج نور متمرکز می‌شود، سلول‌های بینایی تحریک شده و برانگیخته می‌شود. اعمال فشار روی چشم به عنوان یک نیروی محرک سلول‌های بینایی شبکیه را فریب می‌دهد و به این ترتیب برانگیخته شده و موجب می‌شود نمایی از تشعشع امواج نورانی در مقابل شبکیه ترسیم شود. گاهی نیز این سلول‌ها به محض مواجه‌شدن با هرگونه عامل محرکی که از مقابل چشم عبور می‌کند، تحت تاثیر قرار می‌گیرد و به نظر می‌رسد پرتو نوری از مقابل چشمتان عبور کرده است.
ممکن است با مطلع‌شدن از علت اصلی این تجربه چنین تصور کنید که عملکرد یا مکانیسم کره چشم ما انسان‌ها آن‌طور که باید دقیق نیست چرا که در صورت مواجه‌شدن با محرک‌های غیرواقعی فریب می‌خورد. اما برخلاف آنچه تصور می‌شود علت اصلی مواجه‌شدن با چنین تجربه‌ای، توانایی شبکیه چشم در پاسخ دادن به محرک‌های جزئی است.
اگر سلول‌های بینایی شبکیه چنین قابلیتی نداشت، نمی‌توانست در واکنش نسبت به منابع نوری با دقت و کارآمد عمل کند. بنابراین اگر بازهم با چنین تجربه‌ای مواجه شدید، دیگر لازم نیست برای یافتن علت اصلی آنچه می‌بینید در محیط پیرامون‌تان جستجو کنید. چرا که علت اصلی در مرکز دیداری مغزتان است.
جام جم
